Heb jij een interessante vraag op het snijvlak van privacy, cybersecurity en recht? Stuur je vraag naar juridischevraag@security.nl. Elke week geeft ict-jurist Arnoud Engelfriet in deze rubriek antwoord.

Juridische vraag: Vanochtend ontdekte ik toevallig dat mijn werkgever een camera heeft aangebracht bij onze werkplek. En dat is niet het enige: we zijn gaan zoeken en vonden er maar liefst vier. We hebben de werkgever aangesproken en die zegt dat hij dat niet hoeft te melden, omdat het zijn kantoor is en we betaald worden om te werken. Ik ben hier zó boos om dat ik eigenlijk per direct weg wil. Is dat een goede reden?

Antwoord: Het is een behoorlijk heftige inbreuk op je privacy om stiekem bespioneerd te worden, ook als dat op het werk gebeurt in de kantoortuin. Verborgen camera’s zijn niet voor niets strafbaar (art. 139f Sr, niet-openbare ruimte). Daarnaast vindt de AVG hier wat van, én had de OR instemming moeten geven voor de inzet van zo’n systeem dat personeel monitort.

Hier is dat allemaal verkeerd gegaan, en die werkgever moet hier onmiddellijk mee ophouden. Op diens onzinargumenten ga ik niet eens reageren.

Deze werknemer wil echter daar niet meer werken, wat ik op zich prima begrijp. Of het verstandig is, is vers 2: ontslag nemen op staande voet is juridisch-technisch een optie, maar betekent dat je per direct én geen baan én geen recht op een uitkering meer hebt.

Daarnaast moet een staandevoet aan bepaalde eisen voldoen. De belangrijkste zijn dat je onverwijld opzegt, en dat je een dringende reden hebt.

Dringende redenen zijn vastgelegd in art. 7:679 lid 2 BW: zaken als mishandeling door de werkgever, het loon niet tijdig voldoen en “grovelijk de plichten veronachtzamen” die je als werkgever hebt. De privacy schenden staat er niet expliciet bij, maar zou je – zeker in dit geval – kunnen rekenen onder dat grovelijk veronachtzamen.

Nog een juridische tip uit de Tekst&Commentaar bij dit artikel:

De werknemer die meent dat zijn werkgever een dringende reden om de arbeidsovereenkomst op te zeggen heeft gegeven, kan deswege ook de kantonrechter vragen de arbeidsovereenkomst te ontbinden op de voet van art. 7:671c BW, onder toekenning van een billijke vergoeding (lid 2 onderdeel b). Indien de kantonrechter dit verzoek toekent, vervalt het concurrentiebeding (art. 7:653 lid 4 BW).

Deze route lijkt me dus aan te raden: je krijgt dan én een vergoeding én je bent vrij van een eventueel beperkend beding.

Een bijkomend voordeel is dat je niet ‘onverwijld’ om ontbinding hoeft te vragen. Dat betekent zo veel als “zonder enige vertraging”. Je mag wel even overleg voeren met een jurist waar je staat, maar je kunt niet even een week nadenken of je er nog wilt werken en dán op staande voet ontslag nemen. En dat is belangrijk, want niet voldoen aan de regels betekent dat je geen ontslag hebt genomen én schadeplichtig bent naar de werkgever.

Wie nu denkt, wat klinkt die Arnoud negatief over deze optie, die heeft gelijk. Dit is een zeer riskante stap die ik eigenlijk alleen maar zou afraden. Ik snap dat je weg wil, maar overleg dan eerst met je rechtsbijstand of een arbeidsrechtadvocaat en focus daarbij op die ontbinding.

Ga nadrukkelijk niét roepen dat je er niet meer wilt werken, ontslag neemt of wat dan ook. Ja, er is jurisprudentie dat als je in een emotionele bui zoiets roept de werkgever dat niet serieus mag nemen, maar daar wil je niet op hoeven rekenen.

Arnoud Engelfriet is Ict-jurist, gespecialiseerd in internetrecht waar hij zich al sinds 1993 mee bezighoudt. Hij werkt als partner bij juridisch adviesbureau ICTRecht. Zijn site Ius mentis is één van de meest uitgebreide sites van Nederland over internetrecht, techniek en intellectueel eigendom. Hij schreef twee boeken, De wet op internet en Security: Deskundig en praktisch juridisch advies.